Dat ik voorheen nooit over dit achttal gehoord had, is helemaal op mijn debetrekening in te schrijven. Niet dat ik er ook maar iets kon aan doen -ik luister zelden naar de radio en “de boekskes” zijn mij ook vreemd-, maar verdorie, wat vind ik het jammer dat ik de voorafgaande singles en de EP van dit collectief gemist heb. Tegelijk geeft die vaststelling me weer iets leuks omhanden: ik kan weer eens op zoektocht trekken, maar dit allemaal geheel terzijde. U merkte vast aan de toon van de inleiding, dat deze debuutplaat redelijk wat indruk op mij gemaakt heeft. Dat is zeker zo en het opzoekwerk dat aan deze lijnen vooraf ging, leerde me dat de ploeg achter het Nederlandse De Wereld Draait Door bijzondere connecties moet hebben, die zelfs tot in Antwerpen reiken. Dat programma was immers de aanzet tot de ultra-snelle internationalisering van een band, waarvan ik, ook na herhaalde beluistering van de studioplaat, blijf denken dat hij er kwam om veel live te kunnen spelen.

De bandleden hebben een verleden bij Bottle of Moonshine, Transpiradansa, Veston, The Internationals, Creature with the Atom Brain, El Tattoo del Tigre en Antwerp Gipsy Ska Orchestra en frontvrouwe Kimberly Dhondt was ooit een stukje Hooverphonic, studeerde en werkte in Andalusië, was te zien met Chris Joris en ze siert dezer dagen ook het geweldige “Survivor”, de Destiny’s Child-cover van de ook al uit Sint-Niklaas afkomstige Jan Verstraeten.

Dit allemaal gezegd zijnde…de plaat zelf dan. Die opent met een geweldige track, “Predator (Howl)”, waarin Dhondt al meteen een paar serieuze troeven op tafel gooit: een stem die kan smeken én loeien, een stem waar de soul van af spat en die je als luisteraar meetrekt in de “howl”. De song is duidelijk door de “#Me Too”-beweging geïnspireerd en roept moeders op hun dochters te leren hoe ze moeten omgaan met de dreiging van “De Man”. Een binnenkomer van formaat, die naar grote hoogte gestuwd wordt door de geweldige saxpartijen. Die laatste zijn trouwens de hele plaat lang een baken, een zekerheid. In “Mariana” bij voorbeeld, smeden ze funk en jazz aan elkaar tot een broeierig en feestelijk geheel. Met “Transformer” wordt wat gas teruggenomen en kan Dhondt, op een bedje van fijne, subtiele percussie en alweer heerlijke blazers, laten horen hoe wendbaar haar stem wel is. Waar je bij de eerste twee songs vergelijkingen maakt met Anouk en Janis Joplin, kom je met deze song uit bij iemand als Macy Gray of Erikah Badu, dames die je ook met “soul” associeert, maar die toch een andere stijl aanhangen. “At War” is alweer funk die duidelijk op live optredens gericht is: je kunt hier niet bij stilstaan of -zitten en dat geldt ook voor “Frantic”,waarin de jazz-kant ietsje meer aan bod komt, maar waar ik me, zonder dat ik de band ooit op een podium aan het werk zag, moeiteloos bij kan voorstellen hoe dat er met dit nummer moet uitzien.

Waarom “Dangerous” en “Guns” precies als tracks 7 en 8 van de plaat staan, is me een beetje een raadsel: niet dat het slechte nummers zijn, maar de plaatsing haalt wel de vaart uit de beleving. Gelukkig wordt met de tandem “Madness” en “Fool” de cadans weer opgetrokken en krijg je een dosis psychedelica en soul geserveerd, waar je weer wat mee verder kan en wordt met “Enough” de plaat afgesloten met een ronduit razende tirade tegen “The Donald”, waarin, bij wijze van samenvatting ook alle muzikanten nog eens hun kunnen mogen etaleren. Dat levert, al met al, een weliswaar niet perfecte, maar toch meer dan indrukwekkende plaat op, die mij duidelijk maakt waarom EEO zalen laat vollopen van Hier tot in China. Geen idee welke de plannen zijn, maar iets zegt me dat we dit fijne gezelschap deze zomer op menig festivalpodium zullen zien. En dat is maar goed ook!

(Dani Heyvaert)